Prolog.

Wydawało mu się, że właśnie w tym miejscu kończy się jego egzystencja. Że czas teraz stanie w miejscu, a on sam przestanie oddychać. Wpatrywał się tępo w dwie zielone kreski na ekranie szpitalnego monitora. Żadna z nich nie miała zamiaru drgnąć. Do oczu cisnęło mu się morze łez, a on stał za wielką, szklaną szybą i nic nie mógł zrobić. Zaciskał zęby, a dłonie ściskał w pięściach. Nie odrywał wzroku ani na moment od zielonych pasków na ekranie. Nagle lekarze wyprostowali się, a jedna z pielęgniarek spojrzała w jego stronę. Jej oczy były przepełnione smutkiem, a na twarzy widniał grymas żalu. Pokręciła tylko anemicznie głową i zakryła sobie usta dłonią. Spuścił głowę i zacisnął powieki, spod których od razu wytoczyły się dwie, słone łzy. Czuł, jak paznokcie wbija sobie w skórę, ale nie odczuwał bólu. Podniósł obie ręce do góry i zakrył sobie nimi twarz, po czym przegarnął gwałtownie włosy. Zacisnął rękę w pięść i z całych sił trzasnął w plastikowy parapet, który popękał w miejscu, gdzie wylądowała jego dłoń. Ostatni raz spojrzał za szklaną szybę, a po policzku spłynęła mu gorzka łza. Wziął skórzaną kurtkę i szybkim krokiem ruszył ku drzwiom wyjściowym.

Wybiegł przed szpital i kopnął kosz na śmieci. Stanął na środku podjazdu i wydał z siebie rozpaczliwy krzyk, po czym upadł na kolana i schował twarz w dłoniach. Na zachmurzonym niebie w oddali rozbłysnął piorun, a po chwili zaczął padać deszcz. Brunet klęczał na środku moknąc na deszczu. Po chwili nie było widać już jego łez. Spływały one po jego policzkach mieszając się z kroplami deszczu.

Przecież miał przestać istnieć. Miał już nie oddychać. Więc co robił jeszcze na tym świecie? Co tu robił, skoro wszystko, co było mu najdroższe właśnie z niego odeszło...